Starving for success

Hey, w zasadzie nie wiem co mam napisać. Nie lubię się przedstawiać, nie jestem zbyt rozmowną osobą. Kiedyś było inaczej, ale od paru lat walczę sama ze sobą. Zmagam się z ed od dawna, będąc małą dziewczynką, już w wieku około 10 lat stwierdzono u mnie anorexię, choć wtedy jeszcze nieświadomą. Dopiero po tej diagnozie zrozumiałam co za choroba. Do tej pory jest ze mną. Czy chce się od niej uwolnić? Nie. Wysyłano mnie już na niejedne rozmowy z terapeutami, psychologami i psychiatrami. Już za pierwszym nauczyłam się dobrze kłamać i każda terapia kończyła się po dwóch, czy trzech spotkaniach. Zdiagnozowano też u mnie depresję i stwierdzono, że mam myśli samobójcze, co wydaje mi się śmieszne. Fakt, że samookaleczam się juz od bardzo dawna, nie dowodzi, że chcę odebrać sobie życie, choć czasem w głowie myślę co by było gdyby. Robię to aby ból wewnętrzny, zagłuszyć bólem zewnętrznym, to daje mi ulgę, a patrzenie na blizny wywołuje na mojej twarzy uśmiech. Przypominam sobie jak wiele już przeszłam i uświadamiam sobie, że mogę jeszcze osiągnąć swój cel, jakim jest zrzucenie wagi. Przytyłam będąc pare lat w związku, chłopak powtarzał mi, jak bardzo mnie kocha i wciskał we mnie tonę jedzenia, słodyczy i fastfoodów. Mówiąc krótko - roztyłam się jak świnia, a po zerwaniu dopiero uświadomiłam sobie do czego się doprowadziłam. Mimo, że już zrzuciłam paręnaście kilo, patrząc w lustro widzę jedynie wypchany worek, który jest zbędnym ciężarem dla każdego, a szczególnie dla mnie. Chcę pozbyć się tego balastu, ale czasem brakuje mi siły, motywacji i wsparcia. Nie mam nikogo, kto potrafiłby mnie zrozumieć. Dlatego dołączyłam, by znaleźć kogoś kto mnie zrozumie i nie zwątpi, kto będzie pchał do przodu, kto w przeciwieństwie do mnie nie podda się i wskaże mi odpowiednią drogę do celu.