Starving for success

taissaxx,

a wie ktoś o Twoich problemach? Rozmawiałaś z kimś?

Hej,
A chcesz z tym coś robić w kierunku wyzdrowienia czy nie? Korzystasz albo korzystałas Z pomocy jakichś specjalistów?

Aktualnie to staram się przekonać sama siebie, że chce z tego wszystkiego wyjść, ale jestem od tego już chyba uzależniona i choć mam już dość to ciężko mi zmienić nastawienie. Szczerze nie wiem co dalej robić. Chodziłam do psychiatry, ale zrezygnowałam z tego bo nie przynosiło żadnych skutków. Teraz chciałabym wrócić, ale jeszcze nie czuję się na to gotowa. Zapisałam się na wizytę, może będę wtedy w stanie o tym wszystkim porozmawiać. Zobaczymy. Jeżeli chodzi, o to, że to nie jest dobre miejsce dla nastolatek... Hmm nie wiem czy to dobre podejście. Chyba gorszym "miejscem" jest właśnie jego brak i bycie samym w chorobie.

Co myślicie? Ja dałabym szansę, lepiej tu niż na jakimś pro ana

Jesteś niepełnoletnia, nie zapisaliby Cię do psychiatry. Musieli więc to zrobić Twoi rodzice. Dlaczego więc piszesz, że nie traktują tego poważnie? Traktują poważnie, zorganizowali Ci wizytę u lekarza, żebyś mogła się leczyć. Cokolwiek sami by na ten temat nie mówili. To Ty olałaś temat rezygnując, bo "nie przynosi efektów". Nie wiem na co liczyłaś i jak to leczenie przebiegało... Ale leczenie farmakologiczne czy terapia, to nie są dwa miesiące po których kasuje się przeszłość i wracasz do życia sprzed zaburzeń. To praca nad sobą, często wymagająca wiele wysiłku i niemożliwa bez Twoich chęci.

eh no widzę, że tu jakieś zamknięte grono i na wsparcie liczyć nie mogę. No to siema i powodzenia

No to nara.

Już i tak się obraziła, więc chyba bez sensu dalej pytać jak to w ogóle u niej wygląda i dlaczego (bo o tym też ani słowa).

Hej. Jestem, jestem. Dziękuję za wpuszczenie na forum.

Nie wiem skąd to pretensjonalne trochę podejście, ale no nie zauważyłam przynajmniej nigdzie szablonu pierwszego wpisu więc nie rozpisywałam się o tym jak to w ogóle u mnie wygląda i dlaczego, tylko napisałam kilka zdań, które wydawały się odpowiednie na powitanie, jednak z chęcią się tym z Wami niedługo podzielę. O samej terapii i leczeniu farmakologicznym wiem dużo, bo uczestniczyłam aktywnie i w jednym i w drugim przez 3 lata. Fakt-rodzice zapisali mnie do lekarza, jednak trwało to bardzo długo i i tak cały czas słyszę, że wszystko ze mną jest przecież w porządku, a cały czas trzeba na mnie wydawać pieniądze, bo leków za darmo nie rozdają... Wsparcia w nich niestety nie mam, a tylko wieczne pretensje, że mi się nudzi więc wymyślam sobie problemy. Samo wykonanie telefonu do poradni, a potem takie zachowanie nie stanowi dla mnie jakiegokolwiek oparcia, więc nie uważam tego za traktowanie moich problemów poważnie. Co do mojej rezygnacji z leczenia. No niestety nie trafiłam na za dobrą specjalistkę i czułam się z wizyty na wizytę coraz gorzej i miałam coraz mniejszą ochotę na robienie czegokolwiek z moimi problemami - stąd ta decyzja. Umówiłam się jednak do innego lekarza i za miesiąc robię kolejne podejście.

Sory, za to dosyć chujowe podejście w ostatniej mojej wiadomości, ale po prostu miałam gorszy dzień. Nic mi nie wychodziło, wchodzę tutaj,a tu nadal brak odzewu, co spowodowało taką reakcję. A więc jeszcze raz sory. Nie miałam nic złego na myśli